Jakość i efektywność nauczania w oferowanych przez polskie szkolnictwo usługach edukacyjnych jest coraz częściej skutecznym narzędziem budowania przewagi konkurencyjnej w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społeczno-gospodarczej. Rozwój społeczeństwa informacyjnego oraz wzrost znaczenia procesów globalizacyjnych i zmian demograficznych powodują konieczność dostosowania szeroko rozumianego nauczania do wyzwań XXI wieku. Zaprezentowane w niniejszej publikacji rozważania mają u podstaw założenie, że istnieje możliwość opisu oraz pomiaru zjawisk i obiektów edukacyjnych. W opracowaniu omówiono zagadnienia dotyczące projakościowego podejścia do funkcjonowania polskich szkół i uczelni w kontekście dynamicznych zmian w zakresie metodyki kształcenia, rozwoju technologicznego, rozwoju modeli funkcjonalnych i organizacyjnych, a także zmian społecznych i oczekiwań kierowanych w stosunku do edukacji.

Głównym celem pracy jest identyfikacja czynników determinujących jakość i efektywność funkcjonowania regionalnych podmiotów edukacyjnych w pięciu wymiarach: organizacyjnym, ekonomicznym, infrastrukturalnym, metodycznym i społecznym. Konsekwencją tak określonego celu, było zbudowanie narzędzia umożliwiającego pomiar jakości w wybranych obszarach, które łączyłoby w sobie zarówno cele edukacyjne (postulaty dotyczące jakości i efektywności kształcenia oraz użyteczności wiedzy), jak i cele społeczno-gospodarcze (postulaty dotyczące zrównoważonego rozwoju uczelni, np. jakość i wartość przedsiębiorstw i regionu). Metodologię budowy autorskiego narzędzia oparto na metodach jakościowych i ilościowych, a do konstrukcji modelu badawczego wykorzystano: analizę systemową, analizę funkcjonalną, metodę dekompozycji systemów, rozmytą metodę delficką, metody wielokryterialne (AHP, TOPSIS, PROMETHEE II).

Ze wstępu