Osobista opowieść amerykańsko-bośniackiego pisarza o chłopięcych latach spędzonych w Jugosławii i o przymusowej emigracji, o utracie przeszłości i przymusie odnalezienia się w nowej teraźniejszości. 'Wojna przyszła do nas i teraz czekaliśmy na to, kto przeżyje, kto będzie zabijał i kto umrze'.

Aleksandar Hemon przebywał w Chicago, gdy wojska serbskie oblężyły jego rodzinnie Sarajewo. Pozbawiony ojczyzny, języka, swojej kafany, masarni, swojego fryzjera, znajomych ulic, odcięty od korzeni próbował zachować tożsamość w obcym kraju - i odnaleźć się w nowej rzeczywistości. . Z nostalgią i poczuciem humoru pisarz współpracujący z magazynem 'The New Yorker' opowiada w swojej jedynej książce non-fiction o próbach ocalenia niewinności w rozsypującym się kraju ('Im więcej wiedzieliśmy, tym mniej chcieliśmy wiedzieć'), rodzinnym siorbaniu zupy w dni barszczowe ('Idealny barszcz jest taki, jakie powinno być - ale nigdy nie jest - życie') i niemożliwości odnalezienia tego smaku w sztucznym erzacu kupionym w amerykańskim hipermarkecie, a także o budzącej się miłości do Chicago, gdzie 'ludzie tłoczą się od ogrzewającymi latarniami na przystanku Granville Ell, zupełnie jak kurczarki pod żarówką'.