Jan Hinz był w swoim czasie uznanym architektem, autorem wielu kamienic, głównie warszawskich, kościołów oraz twórcą jednego z planów rozbudowy kościoła św. Aleksandra w Warszawie. W swej pracy zauważył potrzebę archiwizowania zabytków, które bezpowrotnie giną w czasie wojen lub są znacząco przebudowywane, zgodnie z obowiązującą modą. Miało to pomóc w zestawieniu osiągnięć architektów polskich i zagranicznych. Dla swego dzieła wybrał Hinz formę szkiców, która nie wyczerpuje wszystkich aspektów opisu architektury (stąd też do opisów tu zamieszczonych należy podchodzić z pewną dozą krytyki). Pełna monografia budowli zajmowałaby zbyt wiele czasu i zachodu, toteż dzieło to, przeznaczone dla specjalistów, miało jedynie ogólnie opisywać konkretne zjawiska w sztuce. Autor skupił się na ogólnym rysie kompozycji i wyjątkowych tylko detalach np. rzeźbieniach okiennych. Opisując konkretne budowle podaje ich plan, styl, najważniejsze przebudowy i ich autorów, wyposażenie i ważniejsze wątki z dziejów. Pracę uzupełnił dziesiątkami tablic i rysunków. Dziś jest to bardzo ciekawy zbiór pamiątek po zabytkach, które w wielu przypadkach do naszych czasów nie dotrwały. Swoje dzieło Hinz wydawał w zeszytach, lecz z powodów finansowych ukazał się tylko pierwszy tom. Z wydania pozostalych zmuszony był zrezygnować.

i