Kolejny, siódmy zeszyt X tomu serii Corpus inscriptionum Poloniae jest owocem badań epigraficznych prowadzonych przez Pracownię Epigraficzną Instytutu Historii Uniwersytetu Zielonogórskiego , która w 2013 roku obchodziła dziesięciolecie istnienia. Pracownia ta jest jedyną w Polsce placówką naukową realizującą kompleksowe badania epigraficzne. Również niniejsze badania zostały umożliwione przez kolejne sfinansowanie projektu badawczego ze strony Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego pt. Inskrypcje na terenach Polski Zachodniej do 1815 roku (t.X: wojewódzctwo lubuskie). Obecny zeszyt zawiera inskrypcje z obecnego terenu miasta i powiatu Gorzów Wielkopolski, powstałe do 1815 roku włącznie. W pracy uwzględnione zostały 334 obiekty epigraficzne z około 580 tekstami inskrypcyjnymi, zarówno zachowanymi, jak i zaginionymi, których treść zachowała się w rękopisach, na zdjęciach i w literaturze przedmiotu. Jakkolwiek najstarszy obiekt pochodzi z okresu po reformacji, tj. po 1525 roku. Przy tym należy pamiętać, że skala strat w materiale zabytkowym badanego terenu po 1945 roku jest przeogromna, sięga również co najmniej 95 procent. Stąd każdy zachowany artefakt tym bardziej zasługuje na pełne udokumntowanie i uratowanie dla przyszłych pokoleń. Zebrany tutaj materiał ma wysoka rangę dokumentacyjną. W przyszłości będą z niego korzystać nie tylko historycy, muzealnicy, historycy sztuki, heraldycy, genealodzy, ale również socjologowie, religioznawcy czy filologowie. Pełna ocena materiału epigraficznego i wyciągnięcie daleko idących wniosków będą możliwe dopiero po zakończeniu całego projektu.