Celem tej pracy jest zbadanie na podstawie wybranych wskaźników gospodarczych, na ile okres funkcjonowania w strukturach Unii Europejskiej, a potem Unii Gospodarczej i Walutowej został wykorzystany przez kraje bałtyckie do wprowadzenia ich gospodarek na tory rozwoju gospodarczego, umożliwiającego stopniowe niwelowanie różnic w stosunku do krajów Beneluksu. Nie jest oczywiście możliwe osiągnięcie przez kraje bałtyckie w tak krótkim okresie poziomu rozwoju gospodarczego reprezentowanego przez kraje Beneluksu, ale możliwe jest, zwłaszcza w niektórych obszarach gospodarki, powolne i mozolne zbliżanie się do tego poziomu, o czym mówi teoria konwergencji. Zakłada ona, że możliwe jest doganianie krajów wysoko rozwiniętych przez kraje rozwijające się wskutek umiejętnego wykorzystania posiadanych atutów, wpływających na intensyfikację dynamiki wzrostu gospodarczego. Do tych atutów można zaliczyć lepsze efekty wykorzystania napływającego kapitału w kraju, który cierpi na jego niedobór, niż w kraju z jego nadmiarem i stosunkowo łatwe uruchomienie rezerw rozwojowych w wyniku napływu nowych technologii, niekoniecznie najnowocześniejszych, oraz modernizacji przestarzałego parku maszynowego.