Aby iść drogą niezależności od uwarunkowań zewnętrznego świata i ze stoicyzmem przyjmować to, co radosne, i to, co smutne, można powierzyć się Bogu - słuchać własnego sumienia i intuicyjnego poznania. Powierzyć się Bogu to wykonywać z miłością każdą pracę, do której jesteśmy powołani i która nazywana jest wtedy posłannictwem. Człowiek i świat, który go otacza, jest jak przysłowiowy medal. Medal ma dwie strony - dobrą i złą, ale obrzeżenie łączy obydwie w jeden medal. Nikt nie jest doszczętnie dobry ani zły i nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej, i nigdy nie jest tak dobrze, żeby nie mogło być lepiej. Wszyscy jesteśmy w drodze. Iluzją zła jest pozór, czyli kłamstwo zadane prawdziwej naturze; prawda wszelkiego dobra to esencja jedności. Jedność w różnorodności to miłość. Jedność nie szuka władzy takiej, która zniewala, nie widzi nikogo wyżej ani niżej. Jedność świadczy o przesłaniu Chrystusa: Cokolwiek uczyniłeś drugiemu człowiekowi, mnie uczyniłeś. Bóg stanowi o jedności wszystkiego, co istnieje. Człowiek jest Bogiem w tej cząstce, jaką jest w nim tchnienie Boga, ale Bóg wszechświata jest nieskończenie większy od człowieka. Smok grozy i smok radości nie stanowią o dualizmie tylko wtedy, gdy nad złą i dobrą stroną rzeczywistości panuje Bóg w sercu człowieka. Będąc w harmonii z Bogiem wszechświata, stajesz się z nim jednością - panem i władcą samego siebie, a zarazem pokornym sługą wobec Boga światów. Dlaczego sługą? Bogom zawsze zagraża duma, bowiem kiedy ona rządzi, człowiek staje się próżny i grzęźnie w samochwalczym ego. Dumni ludzie w historii zwykli okrutnie błądzić. Myśleli np., że jako "lepsi" rasowo pozyskali z rąk Boga władzę nad innymi. Stąd wywodzi się niewolnictwo będące zaprzeczeniem białej magii miłości. Na szczęście Bóg jest Magiem nie tylko królów - trzech magów, ale całego wszechświata. Magiem jest jako Mędrzec.