Janusz (lub Jan) Dobry (ok. 1455/1460 27 marca 1532) był ostatnim przedstawicielem linii Piastów opolskich. Inaczej niż jego młodszy brat i współwładca Mikołaj II, którego porywcze cechy charakteru zaprowadziły

w 1497 r. na szafot, książę Janusz jawił się jako człowiek łagodny, spokojny, opanowany i przewidywalny takim też go widzieli nowożytni kronikarze śląscy. Obraz ten potwierdza zachowany materiał dyplomatyczny.

Unikając uwikłania w konflikty zbrojne, Janusz dał się poznać jako dobry gospodarz swego księstwa, dzięki czemu pozytywnie zapisał się w historii. Udało mu się zjednoczyć większość ziem rozdrobnionego politycznie

w XIV i XV w. Górnego Śląska, na koniec przyłączając w 1521 r. do swego władztwa Racibórz. Ukoronowaniem jego działalności była kodyfikacja miejscowego prawa górniczego w postaci Ordunku Gornego z 1528 r., którego był współautorem, a przede wszystkim spisanie zagadnień ustrojowych księstw opolskiego i raciborskiego w wielkim przywileju ziemskim z 1531 r.

Niniejsza praca jest pierwszą naukową monografią dotyczącą Janusza Dobrego. Autor oparł swe badania na szerokiej bazie źródłowej, co umożliwiło weryfikację wielu obiegowych opinii na temat ostatniego piastowskiego władcy Opola i Raciborza.

ARTUR ŁOJEK (ur. w 1991 r.) doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie

historia. Absolwent Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego, gdzie

uzyskał doktorat. Swoje zainteresowania badawcze koncentruje wokół

dziejów Polski i Śląska do początku XVI w., ze szczególnym uwzględnieniem

dziejów księstw górnośląskich i biografistyki książęcej. Autor

artykułów naukowych: Czy Bolesław I opolski był pretendentem do tronu krakowskiego?;

Książę Bolesław II opolski na tle swoich czasów; Władcy księstwa

opolsko-raciborskiego XIII w. w opinii Jana Długosza. Obecnie uczy historii

w I Liceum Ogólnokształcącym im. Powstańców Śląskich w Rybniku.

ISBN 978-83-7730-690-1, format A5, oprawa twarda, s. 624, wyd. I, Kraków 2025