Szczególny niepokój Izraelczyków w pierwszej dekadzie XXI w. wzbudzał sojusz Hezbollahu, Syrii, Iranu i fundamentalistycznych organizacji palestyńskich takich jak Palestyński Islamski Dżihad i Hamas. Izrael miał problemy z kinetycznym zwalczaniem tego sojuszu, zarówno w sferze militarnej (brak odpowiednich narzędzi), jak i politycznej (groźba delegitymizacji na arenie międzynarodowej).
Dość niespodziewanie sytuacja zmieniła się w 2011 roku, gdy wybuchła wojna domowa w Syrii. Cahal rozpoczął wtedy serię uderzeń na terenie Syrii lub Libanu będących odpowiedzią na graniczne incydenty zbrojne, jak również próbą osłabienia potencjału militarnego Iranu, Syrii i Hezbollahu. Działania te nazywano w Izraelu m’aracha bin ha-milchamot, a popularnie akronimem Mabam, co oznacza „kampanię między wojnami”. Wnioski z Mabam, ale również z ostatnich konfliktów w sposób bardzo trafny opisują kierunki przeobrażeń sił zbrojnych, nie tylko w uwarunkowaniach społecznych i politycznych Izraela. Pomagają zrozumieć, przed jakimi wyzwaniami staje obecnie armia i jakie zdolności powinny być rozwijane. Wnioski końcowe w sposób syntetyczny i bardzo racjonalny wskazują, jak może wyglądać nadchodzący konflikt, gdzie leżą najistotniejsze akcenty i jak powinny być skierowane wektory zmian w siłach zbrojnych.

Ze wstępu
gen. broni (rez.) Tomasz Piotrowski