Utworzenie województwa białostockiego w sierpniu 1919 r. było kolejnym krokiem na drodze do włączenia tych ziem w struktury odradzającego się państwa polskiego. Województwo składało się z kilku regionów, różniących się pod względem historycznym, narodowościowym, wyznaniowym i językowym. Mieszkająca w nich ludność nie zawsze miała pozytywny stosunek do odrodzonego państwa polskiego. Północne granice województwa były jednocześnie granicami państwa, województwo białostockie sąsiadowało więc z nieprzyjaznymi Polsce Litwą i Niemcami. Gospodarka stała tu na niskim poziomie i opierała się głównie na produkcji rolnej. Przemysł, skupiony właściwie tylko w Białymstoku i okolicznych miejscowościach, był podatny na kryzysy i mimo odbudowania zakładów po zniszczeniach z okresu I wojny światowej nie wrócił do dawnej świetności.
Wojewoda miał szerokie uprawnienia; to głównie w jego rękach leżała sprawa bezpieczeństwa i skuteczności działania aparatu administracyjnego państwa. Decydował nie tylko o kadrach bezpośrednio mu podległych, ale poprzez starostów mógł wpływać na funkcjonowanie poszczególnych gmin. Dysponował również nieformalną drogą załatwiania różnych spraw jako osoba bliska obozowi władzy, co stało się szczególnie widoczne w okresie rządów sanacji.
W niniejszej publikacji zbiorowej przedstawiono sylwetki osób, które kierowały województwem białostockim w okresie II Rzeczypospolitej. Autorzy starali się dotrzeć do informacji o ich pochodzeniu społecznym, wykształceniu, doświadczeniu i innych czynnikach istotnych na stanowisku wojewody. Dążyli również do skrótowego chociażby przedstawienia podstawowych obszarów działalności poszczególnych wojewodów z okresu ich pracy w Białymstoku, a także opisali ich dalsze losy.