Teraz hrabia Ludwik dał sygnał do ogólnego kontrataku. Podczas gdy prawoskrzydłowa kolumna ruszyła do przodu, zgrobli wyszli arkebuzerzy walońscy dowodzeni przez Gerrita van der Knijpa, którzy zasypali flanki przeciwnika gwałtownym ogniem. Jednocześnie zpółnocy zlasu rozciągającego się za rowem wyłonił się oddział jazdy prowadzony przez Adolfa van Nassau oraz Joosta van Schouwenburga, który przejechał za pozycjami strzelców walońskich iwpadł na stanowiska artylerii rozpędzając ich obsługę, anastępnie uderzył na tylne szeregi tercio. Adolf pędził na czele swoich kawalerzystów, gdy jego młody iognisty rumak poniósł go wprost wszeregi hiszpańskie, gdzie został natychmiast otoczony izabity. Po bitwie jego ciało, pokryte ranami, zostało znalezione na polu walki. Adolf von Nassau był pierwszym zwielu hrabiów tego domu, którzy zginęli na polu bitwy wwojnach oniepodległość Niderlandów. Równocześnie na prawą flankę Hiszpanów uderzyła ukryta do tej pory za pagórkiem prawoskrzydłowa mniejsza batalia rebeliantów prowadzona przez Nassauczyka, która „uchwyciła przejście, aby uniemożliwić jakąkolwiek pomoc dla naszych [tj. hiszpańskich] żołnierzy, którzy byli na czele”. Wten sposób siły hiszpańskie, wtym być może jedna lub dwie kompanie niemieckie, zostały otoczone ze wszystkich stron. Wjego zmieszanych szeregach wybuchła panika iniezwyciężeni dotąd knechci hiszpańscy rzucili się do dzikiej ucieczki. „Hiszpanie prosili omiłosierdzie, ale nasi ludzie nie znali litości; krzycząc: «Dahlen! Dahlen!», zabijali wszystkich”. Widok umykających zpola bitwy Katalończyków sprawił, że idące ztyłu kompanie Niemców, które podobno nawet nie oddały jednego strzału, rozsypały się irównież zprzerażeniem szukały ratunku wucieczce...