Dążeniem każdego państwa bez względu na ustrój polityczny jest przetrwanie w czasie oraz przezwyciężenie zagrożeń.
Cele te można osiągnąć m.in.: poprzez silną identyfikację obywateli z krajem oraz opracowanie systemu zarządzania państwem w czasie kryzysu. Jednym z narzędzi wykorzystywanych przez współczesne państwa do utrzymania swojej politycznej egzystencji są stany nadzwyczajne. Rzeczypospolita jako jedno z nielicznych państw europejskich w XX wieku jest przykładem wykorzystania w minionym stuleciu stanów nadzwyczajnych zarówno do zabezpieczenia bezpieczeństwa odrodzonego państwa w czasie wojny w 1919 roku czy obrony granic II RP we wrześniu 1939 roku, jak i do ochrony upadającego sytemu politycznego PRL w grudniu 1981 roku.
Współczesne państwo polskie, bazując na własnej spuściźnie prawno-ustrojowej oraz doświadczeniach innych krajów, posiada opracowane w 2002 roku ustawy o stanach nadzwyczajnych, które w swych regulacjach są rozwinięciem postanowień norm konstytucyjnych, zawartych w rozdziale XI Konstytucji RP z 1997 roku. Celem wspomnianych aktów prawnych jest m.in.: ochrona egzystencjalna Polski, jak i jej konstytucyjnego ustroju państwa oraz bezpieczeństwo polskich obywateli, dla których Rzeczypospolita jest konstytucyjnym dobrem wspólnym.