Przystępność przekazu niniejszej książki jest dla autora priorytetem, dlatego stara się on opisywać dzieła, a przede wszystkim ich wykonania bez uciążliwego, muzykologicznego, ze szkiełkiem i okiem wgłębiania się w strukturę utworu. Najłatwiej chwyta się ją bowiem słuchem, a nie czytając o niej najlepszy nawet tekst, który może mieć charakter wspomagający. Taki punkt widzenia/słyszenia pozwala adresować poniższe rozważania zarówno do profesjonalnych muzyków i muzykologów, a zwłaszcza pianistów, studentów sztuk muzycznych oraz muzykologii, jak i melomanów czy uczniów. Jednym słowem do tych, dla których muzyka fortepianowa i muzyka w ogóle stanowi niewyczerpalne źródło emocji, wzbogacania wewnętrznego, radości, a obcowanie z nią jest dla nich niezbywalną, głęboką potrzebą.
Poznanie artystyczne i bezpośrednie (wywołane nie suchą analizą tekstu nutowego, lecz słuchaniem różnych interpretacji), wrażenia estetyczne oraz emocjonalne zderzają się w poniższych rozważaniach i analizach z poznaniem naukowym (muzykologicznym). Te ostatnie autor uważa za fundamentalne, choć z pianistycznego (wykonawczego) punktu widzenia mające charakter wspomagający w dociekaniach, wobec mnóstwa opublikowanych już rozpraw naukowych traktujących bardzo wnikliwie spuściznę Szymanowskiego.