Tadeusz Buksiński, ur. 11 grudnia 1942 r., ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika oraz studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1973 obronił na UW pracę doktorską pt.: „Problem poznania w amerykańskiej filozofii i historiografii XX wieku”. Od roku 1993 profesor tytularny.
Stypendysta międzynarodowych fundacji: Alexander von Humboldt Stiftung, Oxford Hospitality Scheme, The Council of Research in Values and Philosophy.

Założyciel i redaktor Wydawnictwa Naukowego Instytutu Filozofii UAM. W latach 1987–2001 Kierownik Zakładu Filozofii Humanistyki Instytutu Filozofii UAM; w latach 1988–1996 zastępca dyrektora Instytutu Filozofii UAM ds. naukowych. W okresie 1999–2012 dyrektor Instytutu Filozofii UAM.
Autor ponad 150 książek i artykułów, opublikowanych w kraju i za granicą. Specjalizujący się w metodologii nauk społecznych, filozofii polityki oraz w etyce i antropologii filozoficznej. Najważniejsze książki: Moderność (2001); Współczesne filozofie polityki (2006); Etyka ewangeliczna (2012); Aksjologia i etyka polityki (2018); Prawdy w polityce (2018); Metafizyka energetyczna ewangelii (2021); Człowiek energetyczny (2024).

Książka poświęcona jest istotnościowej strukturze człowieka. W pierwszej części scharakteryzowano dwanaście koncepcji człowieka, pod kątem struktur istotnościowych. Wyróżniono koncepcje monistyczne, dualistyczne, tertialistyczne i quartalistyczne (czterowymiarowe) oraz ich odmiany.
W drugiej części książki autor dokonał próby przedstawienia swojego stanowiska w kwestii struktur esencjalnych człowieka. Zaprezentował metafizykę energetyczną rzeczywistości. Człowiek jest w niej pojmowany jako istota energetyczna. W jego skład wchodzą energie fluidalne, spetryfikowane, sterownicze i koordynujące. Struktury istotnościowe, których jest wiele w człowieku, różnią się między sobą rodzajem energii fluidalnych i spetryfikowanych (cielesnych). W książce wymieniono i omówiono siedem struktur: fizyczną, biologiczną (witalną), psychiczną, mentalną, noetyczną (deontologiczno-aksjologiczną), mistyczną i mesjańską. Scharakteryzowano też siedem części składowych, czyli siedem rodzajów władz układu sterowniczego człowieka. Ja i jaźń zostały potraktowane jako superwładze człowieka.
Autor nie polemizuje wprost z interpretacjami człowieka, które wskazują na jednowymiarowość lub nijakość życia współczesnych ludzi i krytykują takie życie. Książka bowiem traktuje problem wielowymiarowości istotnościowych struktur na poziomie ontologicznym. Autor stara się wykazać, że — niezależnie od sposobu życia i zachowań poszczególnych jednostek i całych społeczeństw — człowiek konstytuowany jest przez wiele struktur istotnościowych, chociaż nie każdy w pełni je sobie uświadamia i realizuje w trakcie życia. Im struktury są głębsze, tym wymagają większego wysiłku w celu ich uświadomienia i realizacji. Bez tego wysiłku tkwią w ludziach jako potencje lub ujawniają się w sposób chaotyczny.