„Książka Aleksandra Madydy ukazuje […] różne wymiary pracy filologa […] i właśnie ta wieloaspektowość warsztatu badawczego stanowi o wyjątkowym charakterze tomu, o jego poznawczej wartości i – co należałoby szczególnie podkreślić – dydaktycznej użyteczności. Czytelnik wraz z badaczem stale przemieszcza się od filologii do antropologii, od tekstologii do folklorystyki, od komparatystyki do krytyki edycji. Uderza rozległość metodologicznych koneksji. […]

Niezwykle doniosłym rysem książki Aleksandra Madydy jest odwaga aksjologiczna, cecha będąca w zaniku we współczesnym literaturoznawstwie, podobnie zanikająca w krytyce literackiej, która coraz częściej, niestety, przybiera postać krytyki »promocyjnej« (w interesie wydawców) czy krytyki »jedynie słusznej« (w interesie opcji politycznych). Profesor Madyda porywająco, a jednocześnie jak najbardziej przekonująco dekonstruuje mit pisarski Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (podtrzymywany przez pewne korporacje medialne) oraz równie precyzyjnie podważa (obala?) mit redaktorski Mieczysława Grydzewskiego (mocno zakorzeniony w legendzie), skrupulatnie demaskuje edytorskie niedostatki opracowania edytorskiego Poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (wyd. II, »Czytelnik«, Warszawa 1974)”. Z recenzji wydawniczej prof. Zbigniewa Majchrowskiego