Ocenia się, że na świecie żyje ponad 430 000 dzieci cierpiących na cukrzycę typu 1 (< 15. rż.), a każdego roku choroba ta jest rozpoznawana u kolejnych 65 000 młodych osób. W Polsce co roku cukrzycę typu 1 rozpoznaje się u ponad 1500 dzieci. Cukrzyca jest chorobą, której nie można skutecznie leczyć bez zaangażowania pacjenta, rodziny oraz najbliższego otoczenia w proces terapii i samoopieki. Warunkiem dobrej kontroli cukrzycy i poprawy jakości życia jest jak najlepsza wiedza pacjenta oraz członków jego rodziny o chorobie, jej przyczynach, sposobach leczenia i odżywiania, a także o powikłaniach i zasadach samokontroli. Edukacja w cukrzycy opiera się na aktywnym udziale i współpracy pacjentów oraz ich rodzin z zespołem edukacyjnym. Po rozpoznaniu wiedza powinna umożliwiać powrót do takiego trybu życia, jak przed chorobą. Leczenie dziecka z cukrzycą typu 1 ma szczególne znaczenie, ponieważ powinno być tak prowadzone, aby zapewniało nie tylko prawidłowe wyrównanie metaboliczne, pełną sprawność fizyczną i intelektualną, ale równocześnie stwarzało możliwość uczestniczenia we wszystkich rodzajach aktywności życiowej na równi z rówieśnikami. Pierwsze pytanie, które prawie zawsze zadają pacjent lub rodzina po ustaleniu rozpoznania, brzmi: dlaczego zachorowałem/zachorowałam na cukrzycę? Co spowodowało, że moja trzustka przestała produkować insulinę? Na te pytania obecnie nie otrzymamy zadowalającej odpowiedzi, ponieważ stan wiedzy medycznej nie pozwala całkowicie ustalić przyczyny cukrzycy typu 1. Najbardziej może przygnębiać informacja, że w celu utrzymania dobrego stanu zdrowia konieczne jest podawanie insuliny kilka razy w ciągu doby, kontrolowanie stężeń glukozy i modyfikowanie sposobu odżywiania. Po rozpoznaniu cukrzycy otrzymujesz nowe przedmioty peny, glukometry, pompę insulinową; teraz będą Ci one pomocne w utrzymaniu zdrowia.