Otwarcie się na inność, dialog i rzeczywiste zainteresowania ludzi umożliwia objęcie myślą estetyczno-pedagogiczną także obszaru ich codziennych doświadczeń, a w dalszej perspektywie wprowadzanie doń efektywnych i pożądanych zmian. Ujmowanie sztuki wysokiej i popularnej jako kontinuum lub sieci daje szansę na płynne wplatanie idei oraz uznanych jakości w indywidualne upodobania poszczególnych osób bez zbędnego dydaktyzmu czy moralizatorstwa. Tego rodzaju działania przypominają raczej otwieranie perspektyw niż ich narzucanie i wydają się być uzasadnione w świecie tak bogatym w treści i możliwości. Jest prawdopodobne, że dla pedagoga każda sztuka może być wartościowa, o ile wprowadza wartościowe zmiany w życiu ludzi. […] Dla efektywności działań edukacyjnych istotne jest zatem poszukiwanie nowego języka, nowych sposobów interpretacji zachodzących zjawisk. W tym kontekście znaczący potencjał zdaje się posiadać przedstawiona w niniejszej książce kategoria wstrętu. Uniwersalność względem ludzkości i unikalność w obliczu jednostki oraz proweniencja transdyscyplinarna stawiają wstręt w szeregu najbardziej złożonych i produktywnych kategorii w humanistyce.

Z zakończenia

Przedłożona mi do recenzji monografia jest interesującym studium z pogranicza estetyki, wychowania estetycznego i sztuki popularnej. Autorka podniosła problem wstrętu jako swoistej wartości, w tym wartości estetycznej, jej obecności w życiu codziennym, w estetyce „codziennej” i kształtowaniu potrzeb oraz zainteresowań estetycznych dzieci, młodzieży i osób dorosłych. Wstręt ujęty w kategoriach estetycznych nie powinien być lekceważony przez pedagogów, pedagogów kultury, ale wykorzystywany jako przedmiot dyskusji i analizy w procesie edukacji i powszechnego wychowania. Autorka prowokuje nas do stawiania trudnych pytań o świat wartości estetycznych, z jakimi styka się dziecko i młodzież […].

Z recenzji wydawniczej prof. dr hab. Urszuli Szuścik