Jeśli szukasz poezji romantycznej, w której kochankowie spijają sobie ambrozję z ust w świetle księżyca – trafiłeś pod niewłaściwy adres. Paulina Grygielska serwuje nam czystą poetycką bezpośredniość – jest szczerze, mocno i bez kompromisów. Emocje, którymi nafaszerowała wersy, mkną w naszym kierunku niczym szybko wystrzelone strzały i wreszcie przebijają nam serce. Tak pokłuci, z wnętrzem rozoranym jak krater na Marsie, docieramy w końcu do bezpiecznej przystani: wiersze łagodnieją, świt zapowiada cieplejszy dzień, a “strata rzeczywiście zamienia się w opowieść”.

Jesteś piękna jak niebo

Zdążyłam w życiu nagromadzić tyle rzeczy,
że mogłabym obdzielić nimi wielu ludzi.
Małą afrykańską wioskę obuć w trampki i sandałki na szpilkach,
których nigdy nawet nie wypakowałam z pudełka.

Są mi zupełnie niepotrzebne
i pewnie nie zauważyłabym ich braku przez najbliższe lata.

Minimalizm fajna sprawa – znam, szanuję –
ale zupełnie w niego nie potrafię.
Gubię się w chaosie rzeczy, kolorów
i ciągle czegoś szukam.
Różowych farb akrylowych mam aż dwanaście –
decyzja była trudna, bo te odcienie – każdy jeden –
są piękne jak niebo.

Jesteś piękna jak niebo.
Takie porównanie.
Cudownie poetycki środek stylistyczny,
którym poeta obdarował ją kilka lat temu
w pewnej pamiętnej korespondencji.
Byłam wtedy z synem na wakacjach w słowackich Tatrach.
Było nam wakacyjnie, beztrosko i lekko.
Ach, te loginy i hasła.
Potrafią wywrócić życie do góry nogami,
albo – podszewką na wierzch.

Nie spałam całą noc.

A potem wiele innych.