Ta książka opowiada o dwóch wybitnych węgierskich osobistościach o niezwykłym talencie. Jeden z nich jest o kilkadziesiąt lat starszy od drugiego, można jednak powiedzieć, że są rówieśnikami. Ich drogi krzyżowały się wielokrotnie. Były okresy, kiedy wydawało się, że mogą ze sobą współpracować. Starszy z nich, George Soros, pojawił się w węgierskiej polityce w 1984 r. jako dorosły człowiek, bogaty i potężny, pełen planów zmian społecznych. Szybko dogadał się z przywódcami partyjno-państwowymi i założył Fundację Sorosa, która od tego czasu stała się powszechnie znana na całym świecie (byłam jedną z jego pierwszych współpracowników). Młodszy, Viktor Orbán, wkroczył do węgierskiej polityki pod koniec dekady i natychmiast stał się liderem sił na rzecz zmiany reżimu, ucieleśnieniem nadziei tych, którzy chcieli nowych, demokratycznych Węgier. Soros również od razu dostrzegł w nim przyszłość i wsparł go wyjazdem na studia za granicę. To mógł być początek pięknej przyjaźni.
Tak się nie stało. Ponieważ Orbán bardzo szybko zdał sobie sprawę, że to, co jest za darmo, kosztuje najwięcej. Jako poseł i przewodniczący Fideszu przestał przyjmować wsparcie Sorosa i zrezygnował z jego pomocy finansowej.