Zmiany administracyjne dokonywane po wojnie, w ramach obecnych granic Polski, zachodziły w odstępach dwudziestoparoletnich: układ województw wprowadzony w roku 1950 został zmieniony w 1975, a ten z kolei - w 1998. Niniejsza analiza powstała w dziewiętnastym roku obowiązywania nowego układu administracyjnego. Nie jest jednak naszą intencją wzywanie do radykalnej zmiany rozwiązań z końca XX w., do narysowania nowej mapy administracyjnej, likwidacji któregoś z poziomów zarządzania publicznego. Zdajemy sobie wszakże sprawę z tego, że korekta wprowadzonych wówczas rozwiązań jest niezbędna. Co więcej - zachęceni opinią jednego z naszych rozmówców - poszukiwaliśmy rozwiązań elastycznych, takich, które pozwolą na szybkie dostosowywanie struktur administracyjnych i sektora publicznego do nowych wyzwań i zmieniających się okoliczności, a zarazem nie będą powodowały bałaganu kompetencyjnego, blokowały decyzji, niosły ze sobą kosztów takich, jak poprzednie zmiany mapy politycznej kraju.
Nie musimy - jak w roku 1990 w gminach i miastach, a osiem lat później w powiatach i regionach - uczyć się, popełniając błędy. Części z nich możemy uniknąć, korzystając z pamięci gromadzonej przez lata. Polityka oparta na doświadczeniu to dla każdego państwa szansa na redukowanie ryzyka, wprowadzanie innowacji, które nie są tylko kopiowaniem cudzych rozwiązań, prowadzenie dyskusji o dylematach ustrojowych i rozwojowych na wyższym, niż przed dwudziestoma laty, poziomie.