Recenze Za horyzontem

Nowa Huta, lato 1987 roku. Upalne wieczory, puste szkoły, balkon na ostatnim piętrze i czwórka nastolatków z wielkim planem założyć zespół muzyczny i podbić świat. A przynajmniej pojechać do Opola.

IZZI tak miała nazywać się ich kapela. Iwona, Zuza, Zibi i Igor. Różni, a jednak bliscy sobie jak rodzeństwo, zapatrzeni w zachodnie neony, zasłuchani w Budkę Suflera i Abbę, odważni tylko wtedy, gdy są razem. Na chwilę uwierzyli, że wszystko jest możliwe nawet wyrwać się z dzielnicy, o której mówią, że gorsza, robotnicza, nie z Krakowa, tylko obok.

Ale Za horyzontem nie jest bajką o spełnionych snach. To opowieść o dojrzewaniu w miejscu pełnym sprzeczności między zielenią osiedli a zapachem spalonego smaru, między stacją OHP w Bieszczadach a wakacjami u ojca w Bułgarii... To historia o przyjaźni, której smak zna się dopiero wtedy, gdy zaczyna jej brakować.

Katarzyna Ryrych znów wraca do świata PRL-u, gdzie codzienność bywa brutalna, ale wspomnienia rozświetla czułość, ironia i cichy bunt przeciw temu, co narzucone.

Bo czasem najpiękniejsze rzeczy to właśnie te, które się nie wydarzyły ale mogły...