Recenze Takie urywki

Osiemnaście opowiadań – urywków z życia ludzi, z którymi spotykamy się tylko na chwilę, a których mimo to poznajemy dość dobrze. Możliwe zresztą, że znaliśmy ich od zawsze.

Synowie wytrwale (choć bez sensu) walczący o uznanie w oczach gburowatych ojców, poetka udzielająca młodemu chłopakowi wywiadu w domu spokojnej starości, osobliwe randki z Tindera, łagodna żona z miażdżącym prawym prostym, leciwy profesor w ostatniej zagranicznej podróży, kobieta z entomofobią, pogrzeb przyjaciela rodem z Big Lebowskiego, blaski i cienie praskiego Žižkova, pierwsze miłości, nieuleczalne choroby, codzienne radości i lęki.

Bianca Bellová wraca tym razem w krótkich formach. Zachowuje charakterystyczny, znany z powieści Jezioro i Mona, surowy styl oraz melancholię, ale dodaje do nich czarny humor i zaskakujące pointy. Gwiazda literatury czeskiej pokazuje nam zupełnie inne pisarskie oblicze – bezwzględnie warte poznania.

O AUTORCE

Bianca Bellová (ur. 1970 w Pradze) – pisarka, tłumaczka symultaniczna z języka angielskiego, absolwentka praskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej.

Zadebiutowała powieścią Sentimentální román (2009), po której wydała kolejne: Mrtvý muž (2011) i Celý den se nic nestane (2013). Choć wszystkie zostały przychylnie przyjęte przez czytelników, prawdziwy rozgłos przyniosło jej dopiero Jezioro (2016). Otrzymała za ten utwór liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę Literacką Unii Europejskiej i Magnesię Literę w kategorii Książka Roku. Polski przekład Anny Radwan-Żbikowskiej znalazł się w finale Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus. Następnie ukazały się powieści Mona (2019), Ostrov (2022) i Neviditelný muž (2024). Bellová pisze również opowiadania, wydała trzy zbiory: Takie urywki (2021), Transfer (2023) i Dvaadvacet fragmentů (2025).

Autorka ma bułgarskie korzenie. Jej mężem jest Brytyjczyk, muzyk i wokalista, Adrian T. Bell. Mają troje dzieci, mieszkają w Pradze.