Choć pomału zapominamy o pandemii COVID-19, podświadomie spychając ją w niebyt, ten czas z nami pozostał i pozostanie jeszcze na długo. Nierzadko bowiem zdarzają się okresy w dziejach cywilizacji człowieka tak bardzo zmieniające dotychczasowy sposób bytowania i organizacji świata. To między innymi uświadamiają nam Autorki recenzowanej monografii. [] W książce badaczki skupiły się na sposobach ocalenia od zapomnienia trudnego czasu pandemii COVID-19 w przestrzeniach muzealnych, zarówno zagranicznych, jak i polskich. Osobną uwagą obdarzają język [].

Przedstawiona monografia jest pozycją bez wątpienia ważną i niezwykle wartościową. Przez odwołania do zróżnicowanej dyscyplinowo i dziedzinowo literatury przedmiotu stanowi opracowanie inter- i transdyscyplinarne, ale z pewnością na wskroś humanistyczne. Autorki ocaliły pamięć o czasie trudnym, traumatycznym, pozostawiającym piętno. Pokazały, że człowiek tworzy kulturę nawet w najczarniejszych okresach swojej egzystencji, a obowiązkiem nas wszystkich jest ją pielęgnować, doceniać i przekazywać następnym pokoleniom jako świadectwo, ale i przestrogę, że zawsze może być gorzej. Książka, ze względu na uniwersalność tematu, ogólnokulturowy i społeczny walor, a także elegancję i komunikatywność wywodu, z pewnością zainteresuje badaczy i badaczki oraz studentów i studentki z kręgu nauk humanistycznych i społecznych, ale też wszystkich wrażliwych na otaczający świat i drugiego człowieka.

Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Artura Rejtera