Recenze Dysharmonia caelestis w.2

Są w tej książce momenty przejmujące nie dlatego, że mówią o tragicznych wydarzeniach; dotykają nas opanowaniem, jakie prowadzi narrację Netza. Opanowanie to nie jest jedynie wynikiem zamierzonego dystansu, chęci stosowania swoistego medium cool, lecz przede wszystkim powstaje z tego, że Autor czyni krok dalej poza opisywaną sytuację. Kreśli ją paroma zdaniami, a następnie stara się pokazać, jak wydarzenie nie wyczerpuje się, nie kończy na śmierci swojego protagonisty, lecz otwiera się na to, aby powiedzieć nam coś na temat ludzkiej kondycji, pokazać jak wszyscy jesteśmy w dylemat stanowiący serce owego wydarzenia uwikłani.