Alistair MacLeod, jeden z najwybitniejszych kanadyjskich prozaików XX wieku, z rzadkospotykanym kunsztem, mądrością i ciepłem opisuje życie rybaków i górników z Nowej Szkocjii Nowej Fundlandii. Polscy czytelnicy znajdą w jego prozie to wszystko, za co pokochalipowieści jego rodaka Michaela Crummeya: obrazy surowej, olśniewającej przyrody, bohaterówtwardych, zawziętych, lecz na swój sposób romantycznych, opis piękna i trudów życiarodzinnego, a także zaskakująco delikatny mikrokosmos odciętych od świata osad rybackich.Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte XX wieku. Wywodzący się z Irlandii i Szkocji mieszkańcywschodniego wybrzeża Kanady coraz dotkliwiej czują, że ich obyczaje i sposób życia zaczynająrozmijać się z wzorcami i oczekiwaniami „nowoczesności”. Podczas gdy jedni opuszczają domyrodzinne i wyjeżdżają do wielkich miast, zachęceni szansą na edukację czy godziwy zarobek,inni z tym większym uporem trwają przy dawnych tradycjach, starając się chronić związanez nimi wartości i kulturę. Na kartach Utraconego daru słonej krwi wraz z plejadą bohaterówodnajdziemy z jednej strony radość, bogactwo oraz swobodę prostego, surowego życia, z drugiejzaś – smutek powoli wdzierający się w serca ludzi zmuszonych do przemierzania ścieżeknowego, bezdusznego świata, w którym „nie ma już świętego Krzysztofa, który mógłby czuwaćnad podróżującymi”.Zafascynowany kulturą przekazów ustnych oraz przebogatym folklorem kanadyjskiegowschodniego wybrzeża, na którym spędził młodosć, MacLeod dokonuje rzeczy niezwykłej.W swojej klasycznej, misternie skonstruowanej prozie uwiecznia rozsiane na brzegach oceanuwsie i miasteczka z czasów, gdy stanowiły jeszcze świat odrębny, wciąż osadzony w nadziejachi tęsknotach przywiezionych przed wiekami przez europejskich osadników – świat dzisiaj jużminiony. Jednocześnie emocje, konflikty i rozterki targające bohaterami MacLeoda są głębokoludzkie i na tyle uniwersalne, że jego beletrystyka niejednokrotnie nabiera wymiaruporuszającej, ponadczasowej przypowieści.