Autorzy książki napisali listy do mających się narodzić za 200 lat praprawnuków. Opowiedzieli w nich o własnych pomysłach na ciekawe, mądre i pożyteczne życie, o wyznawanych zasadach i wartościach, o spełnionych i niespełnionych marzeniach. Napisali takie listy, jakie być może sami pragnęliby otrzymać od dalekich przodków. Ważne sprawy w nich poruszone dotyczą jednak bardziej nas niż naszych potomnych. Nie mamy pojęcia, czy i jacy oni będą, czy w ogóle zainteresują ich rozmyślania dawno zmarłych prapradziadków. Realia, w jakich żyjemy, technika, prawo, obyczaje, sposoby komunikacji, tak szybko się zmieniają. Mimo to warto podjąć próbę zbudowania mostu przez czas, pozostawienia po sobie przesłania dla następnych pokoleń, licząc, być może naiwnie, że nie usną nad nim z nudów ani nie umrą ze śmiechu, dziwiąc się ignorancji, zacofaniu oraz uprzedzeniom prapradziadków i babć. Do współtworzenia Listów… zaproszono różnych ludzi z różnych obszarów życia: pisarzy, poetów, podróżników, polityków, lekarzy, a także kwiaciarkę, szamana, a nawet więźnia. Mamy nadzieję, że to “dzieło” przetrwa na jakiejś półce czy w jakiejś bibliotece i że za dwieście lat któryś z Czytelników zastanowi się, czy to nie jakiś jego przodek jest współautorem tej książki. „Pisanie listów, niezależnie od ich formy – tradycyjnej, papierowej bądź nowoczesnej, elektronicznej – to dla wielu osób ogromna przyjemność, czasami wręcz nałóg. Pisząc list, kontaktujemy się z innym człowiekiem na własnych zasadach. Sami decydujemy o długości wypowiedzi i z pewnością cenzurujemy się w mniejszym stopniu niż podczas rozmowy twarzą w twarz, a z drugiej strony – mamy szansę znacznie lepiej przemyśleć, co i w jakiej formie pragniemy przekazać. Druga strona nie przerywa, nie zarzuca własnymi skojarzeniami z naszą opowieścią, nie krytykuje, nie dziwi się, nie ziewa ze znudzenia. Te wszystkie reakcje mogą nastąpić dopiero po przeczytaniu naszej epistoły i nie będziemy ich do końca świadomi, o ile nasz korespondent nie ujawni ich we własnym liście. W przypadku listu do praprawnuka – który nie odpisze do zaświatów, gdzie będziemy się znajdować za jego życia – tym bardziej nie musimy przejmować się jego reakcją, cenzurować z jej powodu. Możemy pozwolić sobie na całkowitą szczerość, hamowaną jedynie świadomością, że świadkami naszej korespondencji będą jednak współcześni czytelnicy niniejszej książki.” (ze Wstępu)