Recenze Zaginiona siostra T.7 Cykl Siedem sióstr

Bajeczna i pełna przygód podróż dookoła świata w poszukiwaniu Merope, zaginionej siódmej siostry D\'Apliese! NIECIERPLIWIE WYCZEKIWANE ZAMKNIĘCIE SAGI SIEDEM SIÓSTR, JEDNEJ Z NAJPOPULARNIEJSZYCH SERII OBYCZAJOWYCH NA ŚWIECIE. Sześć sióstr. Choć urodziły się na różnych kontynentach, wychowały się w bajecznej posiadłości na prywatnym półwyspie Jeziora Genewskiego. Adopcyjny ojciec nadał im imiona mitycznych Plejad. Każda ułożyła sobie życie po swojemu i rzadko mają okazję spotkać się wszystkie razem. Do domu ściąga je niespodziewana śmierć ojca, który zostawił każdej list i wskazówki mogące im pomóc w odkryciu własnych korzeni. I w odnalezieniu odpowiedzi na pytanie, co się stało z siódmą siostrą. Podążając za sensacyjnymi doniesieniami prawnika rodziny, Georga Hoffmana, który być może ustalił tożsamość zaginionej siostry, Maja i Ally wpadają na jej trop w winnicy w Nowej Zelandii. Znajdują też rysunek niezwykłego pierścienia ze szmaragdem w kształcie gwiazdy. Dla dziewcząt rozpoczyna się wyścig z czasem, aby jak najszybciej odnaleźć Zaginioną Siostrę, żeby mogła razem z pozostałymi siostrami złożyć wieniec na Morzu Egejskim, w miejscu, gdzie Ally ostatnio widziała jacht ojca, Pa Salta. Niestety Mary McDougal, właścicielka pierścienia, która jako jedyna może potwierdzić, że jej córka Mary Kay rzeczywiście jest Zaginioną Siostrą, właśnie wyruszyła w podróż dookoła świata. Siostry udają się więc kolejno do Nowej Zelandii, Kanady, Anglii, Francji i Irlandii, ale nieuchwytna Merope wciąż wymyka im się z rąk. Wygląda na to, że wcale nie chce, by ją odnaleziono. Zapomniana przeszłość, skomplikowane relacje uczuciowe i łamiące serca sekrety to znaki rozpoznawcze książek Lucindy Riley. Czytelniczki na całym świecie pokochały Siedem Sióstr, jej nastrojową, pełną magii sagę rodzinną o siedmiu siostrach D\'Apliese, których przyszłość zapisana jest w gwiazdach. Nie ma drugiej tak czarującej, tak utalentowanej i tak niezwykłej pisarki jak Lucinda Riley. Jej książki nigdy nie są puste, przelukrowane ani powtarzalne. Często mam wrażenie, że autorka napisała coś specjalnie dla mnie; jakby jej proza była odpowiedzią na problemy, które noszę w sercu. Anna Stasiuk, Dla Lejdis