Monografia Agnieszki Lewickiej-Zelent to ważna i udana próba innego/nowego czy też niedostatecznie dotąd wykorzystywanego w pedagogice resocjalizacyjnej spojrzenia na osoby obarczone piętnem skazania/uwięzienia z perspektywy rozumiejącej i w pewnym stopniu pozytywnej. Kategoria poczucia krzywdy u osób skazanych nie należy do priorytetowych w ujmowaniu zjawiska niedostosowania społecznego i widzenia osób nieprzystosowanych/niedostosowanych. Tymczasem to właśnie doświadczanie krzywdy może stanowić mechanizm tworzenia się czy też autonomizowania się tożsamości dewiantywnej, nierzadko powiązanej z racjonalizowaniem zachowań pozanormatywnych, traktowanych jako uzasadnione w doświadczanych przez skazanych warunkach rozwoju. []

Monografia stanowi wielowątkową, ale merytorycznie konsekwentnie realizowaną refleksję dotyczącą funkcjonowania osób skazanych, z dominującą kategorią przebaczenia (innym i sobie), traktowaną jako swoisty mechanizm resocjalizacji, której efektem może stać się rozwój/samorealizacja osób skazanych, zapoczątkowana przez przebaczenie, a następnie potencjalnie warunkująca proces wewnętrznej i trwałej przemiany skazanych. To specyficzne i wciąż zbyt słabo wykorzystywane, nie tylko w rodzimej pedagogice resocjalizacyjnej, ujęcie zagadnienia zrealizowane w autorskim projekcie badawczym (dodajmy organizacyjnie i realizacyjnie trudnym) stanowi podstawę oceny jego rezultatów jako ważnego i poważnego autorskiego wkładu w rodzimą (i nie tylko) pedagogikę i pedagogikę resocjalizacyjną, dając równocześnie możliwości implementowania założeń konstruowanej czy modyfikowanej autorsko teorii przebaczenia do praktyki resocjalizacyjnej, a ostatecznie w moim przekonaniu decydując w niebagatelnym stopniu o jej skuteczności czy efektywności. []

Pod względem zawartości treściowych praca w moim przekonaniu stanowi istotny wkład w rozwój nauk o wychowaniu pedagogiki i pedagogiki resocjalizacyjnej, a zawarte w niej treści egzemplifikują realizację postawionych przez Autorkę celów.

Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wysockiej