Autor – absolwent UAM. Wychowany w klimacie lat międzywojennych, co łatwo dostrzec w jego wierszach. Opowiada romantyczne historie młodych ludzi żyjących w PRL-u. Zapewnia, że są to historie wolne od polityki, pisane małymi literami, jakimi pisane jest zwykle, przeciętne, ludzkie życie. Mocno podkreśla, że życie, w realiach Polski Ludowej nie było, jak często dzisiaj się mówi, wyłącznie czarne, czy nawet szare. Był to też piękny, pełen uroku, nie pozbawiony kolorów czas, którego nikt z jego rówieśników z pamięci nie chce wykreślić. Pokazuje to w swoich opowiadaniach i wierszach. Swoje wiersze nazywa rymowidłami. Łatwo się czyta. A oto przykład:

Wiosna ’57

Ciepło twych dłoni, co mnie dotykały, gorący oddech i łakome usta, zapach kiszonych ogórków, kapusta, śnieg topniejący za oknami, biały. Słońce wiosenne nas podglądające, ciekawskie. Deska jakaś, odchylona. I dusząca woń siana, ty w ramionach – dziewczęce ciało żarem buchające, jak piec chlebowy, z dzieciństwa, babciny. Wściekle oporne stanika guziki, które pospiesznie rozpinałaś sama, jak białe wino smak zmieszanej śliny, nasze, w szaleństwie splątane języki... i... wtedy właśnie weszła twoja mama.